Wachten op de dood…
Wachten op de dood…Het geluid van mijn sleutel in het slot overheerst in de stille gang van het verzorgingshuis. Ik ga regelmatig bij haar langs sinds de dood van haar man 5 jaar terug. Ze is een vriendin geworden. 95 jaar is ze nu. Haar frêle lichaam zakt steeds verder in elkaar en de mobiliteit wordt ook behoorlijk minder. De jaren beginnen voor haar lichaam te tellen.
Haar geest is echter helder en behoorlijk van deze tijd, daar “mankeert” nog niets aan. Het is altijd weer fijn om met haar te praten, discussies te voeren over het nieuws en te “roddelen” over de oudjes. Zo noemt ze haar huisgenoten, ze voelt zich beslist niet verwant met de bejaardengroep. Sinds een half jaar eet ze ‘s avonds in het restaurant beneden. En als een echte dame kleed ze zich daartoe nog steeds in stijl, wat make up op en een luchtje. Je eet tenslotte buiten de deur.
Maar hoe eenzaam ze is wordt steeds duidelijker als ik langskom en ze haar ogen richt op het geluid dat uit de gang komt als ik binnenloop. Ze lijkt steeds meer naar één kant in elkaar te zakken en de huid van haar handen lijkt elke keer meer transparant als ik ze vastpak om haar te groeten en een kus geef op haar zachte wang. “Dag kind,” zegt ze zachtjes, “fijn dat je er weer bent er is veel gebeurd.”
Koffie
Ik maak koffie voor ons beiden, eentje met een scheutje room zoals ze zelf zegt. Ze begint te vertellen. Haar leven is beperkter geworden en na haar relaas over de gezondheidsproblemen, de kwesties die ze zelf moet oplossen omdat ze alleen is, de afhankelijkheid van de zorg die geen tijd teveel mag spenderen….zegt ze: “Ik wacht hier gewoon mijn dood af….” En terwijl ze dat zegt draait ze haar hoofd met een starende blik naar buiten, de “wereld” in…
Mijn hart breekt, maar uiteindelijk is het wel een waarheid. Dit is haar eindstation, zolang haar hartje tikt en zolang er nog mensen komen zal ze doorgaan, maar het is een keertje over….
“Ja”, zeg ik,” je hebt gelijk. Ik ga het ook niet mooier maken, want dat kan ik niet.”
We hebben de afgelopen jaren heel open met elkaar kunnen communiceren. Er is een vertrouwensband ontstaan, een hechte band….”Je weet wat ik wil hè? “ Zegt ze zacht. Gewoon als vraag voor het geval ze gaat, wanneer ik er niet bij ben…
”Jazeker”, bevestig ik haar vraag. We hebben daar steeds over kunnen praten, ze is een realist op dat gebied. En alles is tot in de puntjes vastgelegd.
Een tijdje is het stil, we kijken samen even naar buiten, totdat ik zeg: “Maar niet vandaag, ik ben op visite….” Dan draait ze zich om naar mij, begint te lachen en vervolgens somt ze de plannen voor volgende week op, want ze gaat een dagje uit met het huis. Geen tijd dus om dood te gaan.
We drinken onze koffie en elke keer als we afscheid nemen en ik de deur achter me dichttrek besef ik ook dat het steeds dichterbij komt dat de koffie volgende keer wellicht anders zal smaken en misschien begeleidt wordt door een plak cake….
Heeft u naar aanleiding van het artikel Wachten op de dood vragen? Neem dan contact met ons op.
Bron: Amette Uitvaartzorg – Afscheid nemen is maatwerk.®