Onvoorwaardelijke liefde…

Onvoorwaardelijke liefde…

Na elk afscheid heb ik een evaluatiemoment met de nabestaanden. Een gesprek waarin we terugblikken op de dagen na het overlijden en het afscheid. Soms willen de nabestaanden het laten bij een telefoongesprek, maar in de meeste gevallen ga ik nog eens persoonlijk langs. Zo ging ik langs bij Chris, een vlotte man van 78, die zijn dochter heeft verloren. “Mijn hart doet zeer”, zegt hij, “en het is nu zo stil…” Elke dag belde zij hem op, ze waren erg close met elkaar. Maar nu gaat de telefoon niet meer over, nooit meer…. Onvoorwaardelijke liefde..

Ik zit bij Chris aan tafel, hij bereidt een mok koffie voor me en zet de koek die hij speciaal voor mijn bezoek gehaald heeft bij de banketbakker, op tafel. Je kunt er een volledig elftal van voorzien, maar we waren slechts met zijn tweeën. Hij had er naar uitgezien dat ik langs zou komen. Maar Chris is “leeg” zegt ie, maar ook een beetje gefrustreerd omdat hij op dit moment geen dingen meer kan onthouden. Hij is het besef van dagen kwijt en is niet helder genoeg om informatie op te slaan. Een nog al veel voorkomende reactie, die ik vaker zie bij nabestaanden. Het is doorgaans van tijdelijke aard. Als ik hem dat uitleg, begrijpt ie me wel, maar accepteren dat het zo is, is andere koek.

Onverwachtsverlies én een nare ervaring

In zijn geval kwam er, naast het onverwachte verlies, ook nog eens een nare situatie boven tafel in de dagen na het overlijden. Hij ging namelijk, kordaat als hij is, in de administratie op zoek naar een polis voor de uitvaart. De papieren waren inderdaad aanwezig in een dunne multomap. Hij belde vervolgens met de verzekeringsmaatschappij om navraag te doen. Doorgaans neem ik die taak op me, zodat de nabestaanden niet meteen bezig zijn met het “regelen”, maar tijd krijgen om afscheid te nemen.

Hier ging het echter even buiten mijn weten om en dat kwam hard aan voor Chris. Na eerst lang in de wacht te hebben gestaan en diverse maatschappijen te hebben gebeld (de polis was inmiddels overgenomen via drie partijen), kon een medewerker hem niet echt een goed bericht geven. De polis was reeds uitgekeerd bij leven en wel negen maanden terug. De polis had dus geen waarde meer, het geld was overgemaakt. Het geld bleek echter ook al opgemaakt, foetsie…..en waaraan? Daar kon hij niet achter komen, een ding was zeker, het stond niet meer op de rekening. Er kwamen steeds meer aanwijzingen in de administratie boven, dat hij wel een vermoeden had van waar het geld naar toe was gegaan.

De gevolgen

Dit had uiteraard gevolgen voor het regelen van het afscheid voor zijn dochter. Met zijn pensioen kon hij niet veel missen. En hij had al jaren als financieel support voor zijn dochter gefungeerd, dus veel spaargeld was er niet meer. Kortom: ook dit was weer een afscheid die geheel op maat gedaan moest worden. Rekening houdende met de overledene als persoonlijkheid, de wens van haar vader en het budget, is het een afscheid geworden die “boven verwachting was”, zei hij me in het evaluatie gesprek.

“Gek hè?” Zegt ie, “door omstandigheden gedwongen, maar zó bijzonder, dat ik eigenlijk alleen maar trots kan zijn op dat afscheid.” En hoe bijzonder vond ik het dat hij dat zo ervaren heeft! Ondanks het gegeven dat de herinnering aan het afscheid het enige is waar hij mee verder kan, want hij heeft de nalatenschap van zijn dochter helaas moeten verwerpen.

Onvoorwaardelijke liefde heet dat…

 

Heeft u naar aanleiding van het artikel vragen? Neem dan contact met ons op.

Bron: Amette Uitvaartzorg – Afscheid nemen is maatwerk.®

Bel nu!
Route