La Vie est Belle!
La Vie est Belle! De telefoon gaat en een warme stem aan de andere kant meldt zich. Het is de echtgenoot van een van de nabestaanden die ik een paar jaar daarvoor begeleid heb. Haar moeder stierf toen op een bijzondere datum, maar was als persoonlijkheid ook heel bijzonder te noemen. Het prachtige afscheid destijds werd door M. geregeld en er was een hele goede “klik” ontstaan. Deze vrouw, die haar moeders uitvaart zo prachtig had geregeld met mij, had haar echtgenoot nu opdracht gegeven om mij te bellen met de vraag of ik nu ook háár afscheid wilde begeleiden. De stilte die viel na die vraag van hem was alleszeggend.
Haar gezondheid was al jaren niet goed, ze was gekluisterd aan haar rolstoel en afhankelijk van de niet aflatende zorg van haar liefhebbende echtgenoot. Maar de wijze waarop zij haar leven invulling gaf en de mensen om haar heen met haar positiviteit tegemoet trad was bewonderenswaardig. En zelfs dat is eigenlijk een understatement.
Toen eindelijk in diezelfde split-second tot me doordrong wat de vraag inhield, kwam ik langzaamaan weer terug in het nu en raakten we aan de praat over de status van haar leven waar wij het nu over hadden. “Ze heeft ervoor gekozen om op haar eigen dag en tijd afscheid te nemen,” zei haar echtgenoot. En dat was ook eigenlijk iets wat echt bij haar paste. Maar ze wilde zeker weten dat ik alles met hem zou regelen volgens haar wensen. Alles had ze al voorbereid en dan bedoel ik ook alles! Van de teksten tot de foto’s, de advertentie, de plechtigheid…. eigenlijk kon ik haar bijna geen nieuwe suggesties of ideeën meer aandragen.
Maar ik ben Judith niet als ik niet toch nog iets bijzonders voor kon stellen: een lila kist…. En toen hij dat doorgaf (hij zat met de telefoon naast haar) hoorde ik het enthousiasme in haar stem en bijna het ongeloof dat die mogelijkheid er was. Een hele stevige JA! Was het antwoord. Dit was ongeveer een week voor haar geplande overlijden.
De dagen verstreken …….
De dagen verstreken en de telefoon ging…. En de stem van M. klonk rustig en vrolijk in mijn oor. Ze belde me nog even persoonlijk om te zeggen dat ze me dankbaar was voor het begeleiden van haar afscheid. Dat het goed was zo en dat ze uitzag naar de verlossing. Ze wilde nog even gedag zeggen en dus zei ze: dag, dag, kus kus…. En een paar uur later had ze het leven losgelaten in bijzijn van allen die haar zo dierbaar waren.
De dagen van het regelen gingen voorbij in goed overleg, in mooie gedachten en anekdotes en op de dag van haar afscheid stond haar speciaal gespoten lila kist, omringd door haar eigen gemaakte kunstwerken opgesteld in de aula. Bij het uitlopen kreeg iedereen een aandenken mee; heerlijke lavendel in een prachtige verpakking. En vanaf die dag werden haar laatste woorden voor eenieder zo belangrijk: “het leven is mooi, maar je moet er wel oog voor hebben.”
Dag lieve vlinder…je was uniek en dat zul je altijd blijven. Dank voor wie je was. La Vie est Belle!
Heeft u naar aanleiding van dit artikel vragen? Neem dan contact met ons op.
Bron: Amette Uitvaartzorg – Afscheid nemen is maatwerk.®