Het verhaal van HANS ….(zo persoonlijk kan een afscheid zijn.)
In de avond van 31 januari 2012 overleed HANS op 43-jarige leeftijd. HANS had een verstandelijke beperking en leefde in een woongroep,.maar kwam nog heel veel bij zijn moeder en (bonus)vader thuis. Hans had humor en een groot hart naar de wereld om hem heen. Het is dan ook zijn hart dat sprak in alles: zijn familie, zijn hobby’s en zijn creativiteit. En die creativiteit uitte hij o.a met schilderijen en tekeningen, die hij samen met zijn moeder maakte. Zijn creativiteit was voor hem altijd een bron geweest van vreugde en liefde. Naast die creatieve uiting, was hij verwoed verzamelaar van Pandaberen. Zijn hele kamer stond vol met panda’s, in welke vorm dan ook. Maar er was meer één panda zijn grootste schat, zijn knuffel Sweety.
Invulling van het afscheid
Toen ik de volgende morgen met zijn moeder en bonus-vader kennismaakte,.leerde ik HANS al gauw kennen door de verhalen en de anekdotes die zij me vertelden. En die verhalen en creaties over en van HANS zijn uiteindelijk de bron geweest voor de invulling van zijn afscheid. Hij was opgebaard in het rouwcentrum, waar zijn familie afscheid van hem kon nemen. En tijdens één van die afscheidsmomenten hebben ze de kist van HANS beschilderd met hun handafdrukken en beschreven met woorden van liefde en trots aan de binnenzijde van de deksel. Op die manier wilden ze hem de liefde teruggeven die hij hén gaf tijdens zijn leven….
De rouwkaart
De rouwkaart werd gemaakt met een foto van hem in de armen van zijn knuffel Sweety. Een knuffel die hij zelf zó lang in zijn armen heeft gehad….
HANS kon schrijven, maar alleen met blokletters. EN DUS WERD DE VOLLEDIGE TEKST IN ZIJN KAART GESCHREVEN IN BLOKLETTERS. ZO OOK DE ADVERTENTIE EN DE IN MEMORIAM DIE OP DEZE DAG ELK JAAR IN DE KRANT WORDT GEZET MET ZIJN FOTO EN EEN UNIEK GEDICHT VAN ZIJN MOEDERS HAND.
Het afscheid
De dag van het afscheid naderde en omdat het niet meer mogelijk was voor HANS om zijn laatste dagen thuis te kunnen zijn, hebben we het “thuiskomen” in een ander vat gegoten. HANS zou in de rouwauto naar het huis van zijn ouders rijden, om iedereen dáár op te halen om hem te begeleiden op zijn laatste rit naar het crematorium. Zo kwam hij dus toch nog één keer “thuis”.
De bloemen bij zijn afscheid waren rode rozen en witte freesia’s in drie harten, die van groot naar klein werden neergelegd op de kist. Tijdens het afscheid in de aula, legden we ze ook op die wijze vóór hem op de grond, als een symbolisch rollende traan, om het gemis van deze kanjer aan te geven. De dankbetuiging werd een kaart met een groot hart op de voorzijde en zijn volledige handafdruk als watermerk achter de tekst. Een afdruk die hijzelf ooit had gemaakt als cadeau voor moederdag….
Hans is uiteindelijk thuisgekomen en heeft zijn laatste rustplaats gevonden in een hele bijzondere en zéér unieke urn: een glasgeblazen panda. Zijn vingerafdruk is vereeuwigd op een hartvormige ashanger voor zijn moeder. En uniek is ook te zeggen dat uit dit verdriet een vriendschap is gebleven met zijn moeder en bonusvader, die deze kanjer vandaag alweer meerdere jaren moeten missen.
(verhaal en foto’s door en met toestemming van zijn ouders geplaatst)
Heeft u naar aanleiding van het artikel Het verhaal van HANS vragen? Neem dan contact met ons op.
Bron: Amette Uitvaartzorg – Afscheid nemen is maatwerk.®