De gebroken pijl….
De telefoon ging ’s ochtends vroeg en een verstikte stem aan de andere zijde van de lijn was zacht, haast alsof ze het zelf nog te vroeg vond om te bellen. Maar feitelijk had ze al enkele uren gewacht met het telefoontje tot een wat “menselijker” tijdstip.
De jonge vrouw in kwestie meldde dat haar moeder was overleden en vroeg of ik hen wilde helpen. Het was een onverwacht en onnoemelijk snel overlijden. Van een diagnose chronische aandoening naar een acute levensbedreigende situatie in een periode van enkele weken. En toen was daar de dag dat het einde niet meer te voorkomen was. De periode van het diagnosemoment “chronisch” tot het overlijden was te kort om te bevatten wat het een en ander in zou houden en waar ze nu mee te maken hadden. Geen tijd om alles te verwerken….
Alweer!
Ik had deze familie vier maanden daarvoor leren kennen op de uitvaart van hun oom en zwager,.een maand voor dit overlijden overleed ook hun oma / (schoon)moeder….waar hield het op?! Met zulke afscheidsmomenten in het geheugen en nu een nieuwe te plannen, bestaat het risico op het maken van herhalingen. Het proberen van iets anders, is voor zo’n gezin best spannend. Maar daarin ligt ook weer een uitdaging…. Niemand is tenslotte hetzelfde en door te luisteren en te “sparren” kun je in het regelgesprek altijd iets uitbouwen tot een speciaal moment, een bijzonder afscheid. En bijzonder werd het…. Met behulp van de handboogschietvereniging waar ze 30 jaar deel van had uitgemaakt, de locatie, een cateraar en lieve mensen om hen heen, werd er een prachtig, maar emotioneel afscheid neergezet.
Ze was thuis opgebaard, waar ook twee keer een afscheidsmoment was voor de naaste familie en verder was er voor het gezin voldoende tijd om samen te zijn. Op de dag van het afscheid werd de kist door haar dierbaren gesloten en werd ze overgebracht naar de schiethal van de vereniging.
Samen met de jongste dochter liep ik voor de rouwauto uit naar het hek van de locatie. Haar echtgenoot zat in de rouwauto en haar andere dochter met haar gezin reed erachter. Terwijl de zaal verder in gereedheid werd gebracht, kon het gezin even rustig apart zitten met elkaar.
Het afscheid
Toen alle belangstellenden waren gearriveerd voor het laatste samenzijn, startten we het eerste muziekstuk en bracht haar gezin haar binnen terwijl iedereen in de zaal stond. Ze zetten haar op het kleed vooraan in de hal, staken de kaarsen aan op de kist en de jongste dochter pakte de pijl van de kist en zette deze in het blazoen boven de kist in de tien….De laatste pijl…
Er volgden in de 1,5 uur daarna een fotopresentatie, mooie muziek, live zang van de dochter, waarbij de zaal zelfs meezong, een spelletje scrabble in powerpoint met toepasselijke woorden en gedachten die op het spelbord verschenen en uiteraard mooie woorden, gesproken en gedacht…. En aan het einde van de plechtigheid was er dat ene symbolische moment.waarop de pijl door de dochter weer uit het blazoen werd getrokken en naast de kist in tweeën werd gebroken. Het was stil…..het was eervol.
De laatste gang was er een van een lange rij mensen die met een laatste groet langs de kist liepen en hun plek buiten het gebouw vonden om een erehaag te vormen, waardoor ze door haar gezin naar de rouwauto werd geleid, om vervolgens te vertrekken…nagezwaaid door al die haar kenden, liefhadden en zullen herinneren….
Heeft u naar aanleiding van het artikel De gebroken pijl vragen? Neem dan contact met ons op.
Bron: Amette Uitvaartzorg – Afscheid nemen is maatwerk.®